Opinie Saliha Raiss: 'Hoe lang gaat dit politieke spel nog duren?'
Dinsdag 1 juni 2021 — Wij zijn zeer verheugd over de beslissing van het beheerscomité van de MIVB om niet in beroep te gaan tegen de recente rechterlijke beslissing. De rede heeft eindelijk gezegevierd in deze zaak. Maar de weg naar zo'n besluit was vol valkuilen. De politieke verdeeldheid en meningsverschillen over deze kwestie zijn in de raad van bestuur van de MIVB meermaals voelbaar geweest. Ik ben lid van de raad van bestuur voor mijn partij one.brussels - Vooruit. Hoewel dit niet eigen is aan de MIVB, mogen we ook niet vergeten dat neutraliteit niet exclusief hoeft te zijn. Exclusieve neutraliteit is echter de meest voorkomende vorm van neutraliteit die wordt gehanteerd voor het personeel, en dit zonder enige rechtsgrondslag. Dit is een kwestie van een dominante mentaliteit die al veel te lang in de MIVB heerst.
Inclusief-exclusief Brussels beleid
Vandaag vraag ik mij voor de zoveelste keer af: hoe kunnen openbare instellingen en besturen nog steeds rechtvaardigen en motiveren dat zij weigeren vrouwen in dienst te nemen die over alle nodige kwaliteiten beschikken om hun structuren te integreren? Hoe kunnen wij in 2021 nog steeds het feit legitimeren en aanvaarden dat een deel van onze Brusselaars wordt gediscrimineerd en uitgesloten? Er worden gigantische budgetten uitgetrokken voor de strijd tegen alle vormen van discriminatie in het Brussels Gewest, maar wat hebben die voor zin als er binnen de overheidsstructuren en -administraties nog steeds een beleid van uitsluiting wordt gevoerd (met inbegrip van het beleid anti-hoofddoek en exclusieve neutraliteit)?
Hoe kan de Brusselse regering enerzijds een inclusief beleid op de arbeidsmarkt bevorderen en anderzijds de uitsluiting van een deel van de Brusselse bevolking aanmoedigen in naam van een begrip van neutraliteit dat van alle gezond verstand is ontdaan?
Wie of wat is neutraal?
Het begrip neutraliteit is duidelijk een politiek en geen juridisch instrument geworden. Laten we ook de pleister durven verwijderen dat een open wonde bedekt: de zichtbaarheid van moslims in de westerse samenlevingen. De hoofddoek wordt gebruikt als het moslimsymbool, en het is dit symbool dat wij met alle middelen trachten te doen verdwijnen, maar waar stopt het?
Door deze veelvuldige pogingen tot steriele debatten over een onderwerp dat betrekking heeft op grondrechten die door de grondwet worden beschermd en die, laten wij dat niet vergeten, noch verhandelbaar noch vatbaar zijn voor transactie. Wij constateren dat voor bepaalde politieke stromingen de uitdrukking van deze vrijheden niet kan worden gegeven door mensen die religieuze tekens dragen en daarom in de marge van de samenleving moeten blijven.
Zo leggen wij op aan diezelfde mensen, die naar de marge zijn gedrukt, het voordeel van door de staat gefinancierde instrumenten zoals werkloosheid of opleiding à la carte, zonder enig vooruitzicht op een toekomst in de wereld van de arbeid. Hoe kunnen wij dit flagrante bewijs, dat in ons gezicht ontploft, nog ontkennen, terwijl deze vrouwen nog de moed vinden om het flagrante onrecht aan de kaak te stellen, maar dat door iedereen wordt geaccepteerd!
Ik roep de Brusselse regering op om haar verantwoordelijkheid op te nemen en te reageren met een inclusief beleid, gericht op het wegnemen van de belemmeringen voor de toegang tot werk voor iedereen, binnen de overheidsstructuren in ons Gewest, en om een duidelijke regelgeving in te voeren met betrekking tot het dragen van religieuze symbolen in overheidsdiensten.